آندرانیک تیموریان: هرکسی که تلفنم را بخرد سرطان می گیرد!
برای این‌که آندرانیک تیموریان را ستاره‌ای موفق بدانیم، ادله بسیاری وجود دارد. او درحالی‌که ۲۰سال بیشتر نداشت در ابومسلم خراسان خود را به‌عنوان پدیده فوتبال ایران مطرح کرد و به تیم ملی ایران راه پیدا کرد. برانکو ایوانکوویچ، سرمربی وقت تیم ملی ایران پیش از جام‌جهانی او را ستاره تیم ملی ایران لقب داد و او پس از درخشش در مسابقات جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان از تیم ابومسلم به تیم بولتون انگلیس پیوست. آندرانیک تیموریان متولد ۱۵ اسفند ۱۳۶۱ و متولد محله مجیدیه در شرق تهران است. نام کاملش آندرانیک تیموتیان سامرانی است و البته دوستان و همبازیانش او را آندو صدا می‌کنند.
آندرانیک آنقدر در جام جهانی خوب بازی کرد که بولتون از خریدش بسیار خوشحال بود. در آن زمان سام آلاردیس، مربی وقت بولتون، آندرانیک تیموریان، هافبک دفاعی تیم ملی ایران را بازیکن با استعدادی نامید و گفت: «من باور دارم که او می‌تواند خودش را با شرایط دشوار لیگ برتر وفق دهد. بازی‌های آندرانیک در جام جهانی بسیاری را حیرت‌زده کرده و من خوشحالم که برای به‌دست‌آوردن موافقت او توانستیم رقیبان بسیاری را شکست دهیم.»
او در سال ۲۰۰۸ با یک قرارداد ۲ ساله به تیم فولهام انگلیس پیوست اما او در فولهام روزهای خیلی خوبی را سپری نکرد. مصدومیت سنگینش از ناحیه زانو در بازی با آرسنال حضور در لیگ برتر و البته بازی در تیم ملی را از دست داد و همین موضوع او را بیش از پیش برای حضور در لیگ برتر انگلستان دور کرد. در لیگ برتر انگلستان قانونی برای بازیکنان خارجی وجود دارد و آن این است که آن بازیکن باید در ۷۵درصد آخرین بازی‌های ملی تیمش بازی کرده باشد. آندو مدتی هم بدون تیم بود تا این‌که به ایران و تیم تراکتورسازی تبریز بازگشت. شک و تردید‌ها درباره آندو در این زمان به حدی بود که استقلال و پرسپولیس ۲ تیم سرشناس ایران خیلی تمایلی به جذب او نشان ندادند اما آندو با بازی‌های خیره‌کننده‌اش در تراکتورسازی و سپس همراه تیم ملی در جام ملت‌های آسیا بار دیگر توانایی‌های خودش را به رخ علاقه‌مندان به فوتبال کشید. آندو ابتدای این فصل به استقلال پیوست و درخشش خیره‌کننده‌ای داشت به‌طوری‌که امروز یکی از ستاره‌های محبوب هواداران استقلال و کارلوس کی‌روش، سرمربی تیم ملی ایران است. گل استثنایی او به بحرین سال‌ها در خاطر هواداران فوتبال ایران خواهد بود. آندرانیک تیموریان در سن خیلی کم به اوج موفقیت رسید و بعد از مدتی مشکلات زیادی بر سر راهش قرار گرفت اما او با عشق و تلاش بسیار بازگشتی فوق‌العاده داشت. امروز آندرانیک تیموریان یکی از موفق‌ترین ستاره‌های فوتبال ایران است.
داستان زندگی ستاره‌ها یک تفاوت بزرگ با آنچه یک متخصص موفقیت که پای تخته و با مسائل تئوری یا جملات آنچنانی بیان می‌کند تفاوت دارد و شاید تاثیر‌گذاری به‌مراتب قوی‌تری داشته باشد. وقتی آندرانیک تیموریان می‌گوید: «برای موفق شدن باید عاشق بود.» می‌توان این عشق را لمس کرد. او به جای اصطلاحات دهان پر کن می‌گوید: «وقتی همه بچه‌ها داشتند درس می‌خواندن من زیر آفتاب شدید در زمین چمن بودم…» و این یعنی نیروی بزرگ عشق که راه یک نوجوان را به سوی موفقیت‌های بزرگ ترسیم می‌کند.
آندو از آسیب‌ها و سختی‌هایش می‌گوید و این یعنی یکی از عناصر اصلی موفقیت که «تلاش» است. او از مصدومیت‌ها و نیمکت‌نشینی‌اش می‌گوید و این معنایی جز «صبر» که بارزه اصلی انسان‌های موفق است، ندارد. خواندن زندگی آدم‌های موفق و ستاره‌هایی که دوست‌شان داریم از این نظر بسیار مفید است چون از دل برمی‌آید لاجرم بر دل می‌نشیند. راه‌های موفقیت را همانگونه که پیموده با همه آزمون و خطاهایش در اینگونه مصاحبه‌ها و داستان‌های زندگی خیلی خوب قابل لمس است.
آندرانیک تیموریان انسانی خاص و ستاره‌ای پرتلاش است؛ او در نهایت جدیت برای چیزی که عاشقانه دوست دارد تلاش می‌کند و امروز نتیجه زحماتش، موفقیتی است که چه در زندگی شخصی و چه در زندگی اجتماعی دارد. گفت‌وگو با این ستاره موفق فوتبال ایران را بخوانید:
- توپ طلا می‌خواستم
نظر شخصی‌ام راجع به فوتبال، درس یا هر شغل و کار دیگری این است که در وهله اول باید عشق و علاقه وجود داشته باشد؛ یک نفر با عشق به همه جا می‌رسد. من از لحاظ درسی موفق نبودم، یک‌روز هم آمدم خانه و گفتم نمی‌خواهم درس بخوانم و می‌خواهم فوتبال بازی کنم. دنبال فوتبال رفتم و سعی کردم که در لیگ آزادگان بازی کنم و به چیزی که دلم می‌خواهد یعنی بازی در لیگ برتر ایران و انگلستان و تیم ملی ایران برسم اما در کل و به شخصه از میزان موفقیت خودم رضایت ندارم. من نه بهترین گلزن ایران و نه اروپاشدم نه جامی را در اروپا گرفتم و نه در فینال چمپیونز لیگ بازی کردم. در باشگاه‌های اروپا هم نبودم. تا حدودی موفق بودم اما این همه آنچه من موفقیت در فوتبال حرفهای می‌دانم و فکرو خواسته من از فوتبال حرفهای نیست. من کفش طلا نبردم و نمی‌شود گفت که کاملا هم موفق بوده‌ام.
- سقف آرزوها
هر فوتبالیستی طرز فکر خودش را دارد. قبول دارم من تا حدودی در لیگ برتر انگلستان موفق بودم و خیلی زحمت کشیدم، بچه بودم که در لیگ برتر(انگلستان) بازی کردم اما آنچه می‌خواستم نشدم. تلاش هم کردم ؛ نشد. برای فوتبالیست‌های ایرانی سقف آرزو و موفقیت‌شان یک ماشین خوب، یک خانه خوشگل و بازی کردن در لیگ برتر و حضور در بهترین تیم ایرانی است. این سقف موفقیت کوتاه است. هیچ بازیکن ایرانی این شانس را ندارد که بتواند در بهترین تیم‌ها و بهترین لیگ دنیا بازی کند. ما به‌عنوان فوتبالیست ایرانی ۲ شانس داریم: یا قهرمان جام ملت‌های آسیا بشویم یا به جام‌جهانی برویم و آنجا بازی کنیم. دلیلش هم این است که با تیمهای اروپایی بازی و مراوده نداریم. من ۷ سال است که بازیکن تیم ملی هستم. ما در ایران فوتبالیست‌های خوب و خلاقی داریم اما آن‌ها نهایتا در ایران بازی خواهند کرد و آن انگیزه لازم برای رسیدن به قله‌های بلند در بین فوتبالیست‌های ایرانی وجود ندارد.
- نا امیدی
من در زندگی‌ام هیچ‌چیز نداشتم و آدمی هم نبودم که به جایی برسم خودم را گم بکنم. وقتی چیزی هم نداری هیچ‌چیزبرای از دست دادن نداری. برادرم، خواهرهایم و خدابیامرز پدرم فوتبالی بودند و همه تشویقم می‌کردند که فوتبالست شوم. من همیشه دنبال این بودم که به جایی برسم که به خانواده‌ام بگویم من این‌کار را کردم. نظر شخصی و عشقم را دنبال کردم اما آن موفقیتی که مد نظر شماست من خودم را در آن نقطه نمی‌بینم.
خواسته‌های هرفوتبالیست با دیگری فرق می‌کند. بعضی‌ها می‌گویند در فوتبال ایران رابطه در موفقیت آدم‌ها نقش دارد. باید بگویم در فوتبال اروپا هم رابطه هست. مدیر برنامه خوب می‌تواند یک بازیکن را به جایگاه خوب برساند. همان مشکلی که من در اروپا داشتم. شاید در یک مقطعی باید مدیر برنامه‌هایم را عوض می‌کردم و نکردم. پیشنهاد خوب داشتم اما متوجه نشدم. به خاطر ویزای کار و مصدومیت مجبور شدم برگردم. البته معتقدم بیزینس در فوتبال اشتباه است. فوتبال بازی کردن در ایران اشتباه است(می‌خندد). شاید اگر مجتبی (جباری)اینجا باشد حرفهای دیگری بزند. ما با فوتبال اروپا که هیچ با فوتبال آسیا هم فاصله داریم.
من و مجتبی ۱۲-۱۰ سال است که با هم رفیق هستیم. احساس و اعتمادی که به‌هم داریم خیلی مثبت است. واقعیت این است که حس جمعی خیلی مهم‌تر از کار بدنی و تاکتیکی است و چیزهایی مثل احساس متقابل من و مجتبی صددرصد تاثیر دارد اما من اینطوری نیستم که از کسی خوشم نیاید با اونتوانم بازی کنم. من از این نوع فوتبال بازی کردن لذت می‌برم:تیم موفق شود من موفق شده‌ام. این طرز فکر من است. همیشه در خدمت تیم هستم، هرکسی می‌خواهد کنارم بازی کند. الان سرمربی تیم ملی همه را در اختیار ندارد. کارلوس کی روش و آقایان قبلی هیچکدام بازیکنانی که می‌خواستند در اختیار نداشتند؛ اینطوری شانسی نداریم.
من با فوتبالیست‌ها رفت‌وآمد ندارم و بعد از تمرین کسی را نمی‌بینم. نه این‌که بد باشد خیلی‌ها هم هستند که دوست فوتبالی دارند.
من یک بازیکن فیزیکی هستم. شاید در مسابقات قیافه‌ام خیلی عصبانی به‌نظر برسد چون در زمین جدی هستم. مجتبی هم مقابلم باشد شاید او را بزنم. هرکسی می‌خواهد باشد، در زمین با هیچ‌کس شوخی ندارم. فوتبال کار و شغلم است و اگر فوتبال بازی نکنم باید بروم سراغ یک کار دیگر.
اینجور مسائل فقط در ایران باب شده که اگر تیم ببرد آندو خوب زندگی کرده، شیطونی نکرده، یا هرکار بد دیگری نکرده اما اگر ببازی همه این کارها را انجام داده است. (فوتبالیست‌های اروپایی این کارها را نمی‌کنن)؟! ریکاوری خوب نکردی، دیر خوابیدی، با این بودی با آن بودی و… تو فوتبال حرفهای اصلا از این حرف‌ها نمی‌شنوی. اگر ببری هیچکدام از این حرف‌ها نیست. من ۵ سال در اروپا بازی کردم و با حرفه‌ای‌ترین فوتبالیست‌های اروپایی دوست بودم، بیرون رفتم و خیلی چیزها دیدم.
اگر مدیر برنامه بهتری داشتم یک قرارداد خوب می‌بستم که متاسفانه این کار را نکردم. یک مدت هم در زمان مربیگری علی دایی مصدوم بودم و نتوانستم در بازی‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ بازی کنم. رباط پایم کشیده شده بود و باید ۴ ماه استراحت می‌کردم. از طرفی برای حضور در لیگ‌برتر انگلستان باید ویزای کار می‌داشتم. برای من وکیل گرفتند اما نشد، چون بازیکن ایرانی یا کره‌ای یا هر کشور خارجی دیگری باید ۷۵درصد بازی ملی‌اش پر باشد و در آخرین بازی‌های رسمی بازی کرده باشد. من تنها ۴ بازی کرده بودم و ۲ بازی کم آوردم. اگر روی نیمکت هم بودم می‌شد. به هر حال من فراموش کردم و افسوس خوردن اشتباه است.
در حال حاضر با تیم استقلال هستم می‌خواهم قهرمان لیگ برتر شوم و اگر بتوانیم به فینال جام باشگاه‌های آسیا برویم خیلی خوب می‌شود اما خب، رقابت در لیگ قهرمانان آسیا واقعا سخت است.
هیچ تیمی نمی‌تواند الکی قهرمان شود.
اگر می‌خواهید قهرمان تورنمنتی به این بزرگی شوید فقط پول بازیکنان نیست و حتی لباس، زمین تمرین وشخصیتی که به بازیکنان می‌دهید تاثیر خیلی زیادی دارد. باشگاه ما خوب است هرچند مشکلات مالی دارد اما مسائل مالی همیشه بوده وکسی هم که به این تیم‌ها می‌آید باید این شرایط را بداند.
خدا را شکر لیگ امسال ایران خیلی قوی شده و تیم‌ها به هم نزدیک هستند. بازیکنان جوان و آینده‌داری در لیگ برتر بازی می‌کنند که امیدوارم قدر خودشان را بدانند و آرزوهای بزرگی داشته باشند. امیدوارم بازیکنان ایرانی افکار بزرگ‌تری داشته باشند.
من همیشه دوست داشته‌ام تک‌تک اعضای خانواده‌ام در زندگی پیشرفت کنند. بله، این آرزوی هر انسانی است که بخواهد پیشرفت اعضای خانواده‌اش را ببیند. خواهرهایم و همسرم هم چون زن هستند از این قاعده مستثنا نیستند. من خیلی باز فکر می‌کنم. نمی‌خواهم فقط خودم موفق باشم. دوست دارم هر کسی هرچه می‌خواهد داشته باشد. هرکسی برای موفقیت خودش قدم برمی‌دارد و خودش می‌داند چه کاری برای رسیدن به موفقیت باید بکند. با این موضوع هیچ مشکلی ندارم. خودم خانواده خیلی خوبی دارم با هم خیلی نزدیک هستیم. خانه من و مادرم ۵ دقیقه فاصله دارد.
من بچه ندارم. بچه شیرینی زندگی است اما فعلا چنین قصدی ندارم. اگر بخواهم بچه‌دار شوم دوست دارم پسر داشته باشم. البته دوست ندارم پسرم فوتبالیست شود، چون فوتبال کارسختی است. من خیلی کم خانواده‌ام را می‌بینم.
من خدا را شکر ماشین ندارم و فعلا دوست ندارم داشته باشم. با مردم تا جایی که می‌توانم خوش برخورد هستم اما طرفم را می‌شناسم. خیلی رک هستم، حرف خوب باشد می‌گویم و اگر بد هم باشد همینطور، ولی معمولا احساسم نسبت به شخص مقابلم درست است. امواجی که می‌گیرم درست است.
شغلی که ما داریم ناخودآگاه شهرت می‌آورد. شهرت هیچ زمانی عادی نمی‌شود. من دوست دارم و خوشحالم که فوتبالیست هستم اما عاشق شهرت نیستم. ناخودآگاه وقتی فوتبالیست خوبی باشی به شهرت می‌رسی اما مهم این است که خودت را گم نکنی. بالاخره شغل ما مثل بازیگران است آن‌ها هم خیلی شهرت دارند. با وجود این من دنبال مشهور بودن نیستم. اگر کسی هم من را نشناسد مهم نیست.
خیلی اهل موسیقی نیستم اما فیلم زیاد می‌بینم. به‌خصوص فیلم‌های اکشن یا گانگستری. فیلم مورد علاقه‌ام اسکارفیس است. زیاد کتاب نمی‌خوانم. کتاب‌خواندن سخت است. من حتی روزنامه ورزشی نمی‌خوانم و برنامه ۹۰ را هم نمی‌بینم.
یک خوبی یا بدی که در ایران داریم تعداد روزنامه‌هاست. ما اینجا ۱۰۰ روزنامه و ۳۰۰ تا سایت داریم درحالی‌که در انگلستان در کل ۴-۳ تا روزنامه چاپ می‌شود. آن‌ها برای مصاحبه از فوتبالیست‌ها پول می‌گیرند، اما من اینجا آنقدر تلفنم مزاحم دارد که. فوتبالیست‌های دیگر شاید صدبرابر من مزاحم داشته باشند.
در جام جهانی ۲۰۰۶زور مان را زدیم اما نشد. خدا شاهد است من در طول زمان جام جهانی نوار هم نبودم چه برسد به باند و حتی چسب زخم.
قیافه‌ام هرجوری که خوشم بیاید همانطور خواهد بود. مدل موهایم همانطوری است که راحت هستم. در این مورد هم شخصیت هرکسی فرق دارد. بعضی از فوتبالیست‌های اروپایی هم خیلی به سر و وضع‌شان می‌رسند. دوست من در انگلستان(الحاجی دیوف) ۲۰هزار دلار داده بود و روی دندانش الماس کار گذاشته بودند. فوتبالیست خیلی خوبی هم بود. در فوتبال حرفهای هرکس هر کاری می‌کند اما موقع فوتبال فقط فوتبال است. در ایران اما وسط بازی همه دارند اسکوربورد را نگاه می‌کنند. به‌نظر من باید با یک شوت محکم اسکوربورد ورزشگاه آزادی را منهدم کرد.
در اروپا آکادمی است. اصلا فوتبال بازی کردن در ایران اشتباه است. ما آکادمی فوتبال نداریم. در بولتون بازیکنان ۱۴، ۱۵ساله وزنه‌هایی می‌زدند که واقعا باعث تعجب بود. یک مربی داشتم که از نظر فیزیکی با آن‌ها کار می‌کرد. آنجا بازیکنان در جوانی پخته می‌شوند و کوچک‌ترین ضربه باعث نمی‌شود زمین بخورید.
از مجله‌ای به من زنگ زدند، عاشق چه برندی هستید و من گفتم هرچی بهم بیاد می‌پوشم البته وقتی پول داشته باشم. لباس پوشیدن و آراسته‌بودن هزینه دارد. نمی‌شود با ۱۰ هزار تومان آراسته‌ترین آدم ایران یا اروپا شوید. در انگلستان بازیکنی بود که عاشق ساعت بود، ساعت می‌خرید ۱۰۰میلیون تومان. فقط ساعت می‌خرید البته من خودم هم ساعت ۵ میلیونی نمی‌خرم. به‌نظرم آن اسراف است. من همچین پولی بابت این چیزها نمی‌دهم، نه برای خودم و نه برای خانمم. (می‌خندد)خانم‌ها هرچی می‌خرند باز هم در آخر می‌گویند ما هیچی نداریم.
من پولی از فوتبال نگرفته‌ام. به خدا، به این برکت، به ارواح خاک پدرم پولی نگرفتم اما خدا را شکر همین که تنم سالم است خوب است. می‌گویند ۸۰۰-۷۰۰ میلیون یا یک میلیارد می‌گیرند. شاید یک جراح زیبایی در ماه ۱۰ تا عمل بینی کند و در آمدش در سال ۳ میلیارد یا ۲ میلیارد باشد اما متاسفانه همه زوم کرده‌اند رو ی فوتبالیست‌ها. فوتبالیست‌ها در چشم هستند. همه می‌گویند فلانی آنقدر گرفته هیچ‌کس یادش نیست که محمد پارسا بلند شده ضربه زده، چندسالی است گوشه خانه افتاده است. یا سبو شهبازیان دوست خودم که مصدوم شد رفت. خیلی از بازیکنان دعا می‌کنند که فقط سالم از زمین بیرون بیایند اما کار ما دیگر از دعا گذشته و خدا می‌داند وضعیت ما چگونه است. یک‌بار چند سال قبل یک پاس رو به جلو دادند و گلر تیم آن تیم یک طوری من را زد که مرگ را جلوی چشمم دیدم. اگر می‌مردم کسی ناراحت می‌شد؟!
من شده که ساعت ۱۰ شب خوابیدم و البته شده یک هم بخوابم. هر وقت خوابم بیاید می‌خوابم. فوتبال بازی کردن توی ذهن آدم است. اصلا این نیست که ۲ صبح بخوابی یا ۹شب. یک فوتبالیست شاید در طول هفته دو نیمه شب بخوابد اما شب قبل از بازی ده شب و به زور خودش را بخواباند. از نظر من می‌ریزد به هم این بازیکن. موقعی که فیزیکت خسته باشد باید بخوابی. همش منتالی و ذهنی است. شنیده‌ام زیدان سیگار می‌کشید و بهترین بازیکن جهان بود. خوب نخوابیدی، ناسالم زندگی کردی فقط در ایران مطرح است. من آخر هم نفهمیدم ناسالم یعنی چه؟باید یک دوره کلاس بگذاریم تا بفهمیم.
در زندگی سختی‌های زیاد کشیدم. وقتی همه بچه‌ها در کلاس، درس می‌خواندند من زیر آفتاب در زمین فوتبال می‌دویدم و سخت تمرین می‌کردم. غیراز فوتبال کارهای سخت دیگری از جمله آهنگری، جوشکاری و تراشکاری‌می‌کردم. کار من آهنگری بود و پدرم دستگاه تهویه و چیلر می‌ساخت و من هم کنارش بودم و در کنار کارم فوتبال هم بازی می‌کردم. من حتی در نانوایی کار کردم و بلال فروختم. برای موفقیت خودم و خانوادم هرکاری می‌کردم. الان هم یک ذره از این فوتبال و پولش را برای خودم نمی‌خواهم. یک ریال از این پولی که در می‌آورم برای خودم نمی‌خواهم و من خرجی ندارم. پولی که در می‌آوری باید خرج کنی. هزار تومان یا یک میلیارد اما من عاشق خود فوتبال هستم.
